Opknappertje geveild: Ferrari 500 Mondial voor 1,7 miljoen euro

Een Ferrari 500 Mondial is natuurlijk niet zomaar een opknappertje. Zeker niet als je zien in welke staat dit exemplaar is. Duidelijk wat gebruikssporen zullen we maar zeggen. De koper zal ongetwijfeld specialisten gaan inschakelen om deze 500 Mondial weer te herstellen want zelf even een spatbordje uitkloppen ga je het niet mee redden.

Wat zeker heeft bijgedragen aan de prijs is het feit dat dit exemplaar een legendarische status heeft. Dat heeft alles te maken met oud-coureur Franco Cortese, die Ferrari in 1947 zijn eerste Grand Prix-overwinning bezorgde en eigenaar was van de 500 Mondial. Deze 500 was onderdeel van een schuurvondst in Indiana (VS), die uit totaal twintig Ferrari’s bestond. Volgens veilinghuis Sotheby’s is er al zeker 25 jaar niet meer gereden met deze Ferrari’s. Met de 500 Mondial zou dat ook vrij wonderbaarlijk zijn gezien de toestand waarin deze verkeert.

Mocht deze Mondial volledig hersteld worden, dan kan deze met gemak het drievoudig opbrengen. Het herstel zal echter ook aardig in de papieren gaan lopen.

Wat maakt de Ferrari 500 Mondial zo bijzonder?

De vraag die vaak gesteld wordt, is wat de Ferrari 500 Mondial zo bijzonder maakt. Allereerst is er de zeldzaamheid van het voertuig. Met slechts een handvol exemplaren, 13 van deze spyders om precies te zijn, ooit geproduceerd, is elke verschijning van de 500 Mondial bijzonder. Bovendien is het een stukje levende geschiedenis, een tastbare link naar de gouden tijdperken van autoracen.

De auto heeft een 1985 cc viercilinder motor, ontwikkeld door Aurelio Lampredi, die in 1952 en 1953 in de Ferrari 500 de formule 2 titel won. Deze motor, in combinatie met een 5-versnellingsbak geeft de auto een topsnelheid van maar liefst 236 km/u. Dit alles maakt het tot een begeerd pronkstuk voor verzamelaars en autoliefhebbers over de hele wereld.

Meer historie over de Ferrari 500 Mondial

De opkomst van Ferrari’s inline-viercilinder sportracers halverwege de jaren vijftig is een van de minst bekende stukken geschiedenis van het merk, maar misschien wel een van de meest fascinerende. Tijdens de Formule 2-competitie in 1950 zag Enzo Ferrari met lede ogen aan dat de viercilinder auto’s van andere merken zijn V-12-aangedreven Ferrari’s op de hielen zaten. Hij realiseerde zich al snel dat de viercilindermotoren hun hoogtepunt bereikten bij een lager toerentalbereik dan de 12-cilinderauto’s, waardoor ze hun potentieel merkbaar sneller konden maximaliseren dan de hoogtoerige V-12 Ferrari’s.

Zich bewust van de uitdaging van bochtige banen zonder lange rechte stukken, gaf Ferrari Aurelio Lampredi de opdracht om een viercilinder motor te ontwikkelen, die uiteindelijk debuteerde tijdens de Bari Grand Prix van 1951 als een 2,5-liter motor met 200 pk. De vooruitziende blik van Il Commendatore bleek behoorlijk voorzichtig te zijn.

Aan het begin van het seizoen 1952 was het eens zo formidabele Alfa Corse-team geen schaduw meer van zichzelf en trok het zich voor de start van het seizoen terug uit het racen. Toen BRM zich echter vroeg in het seizoen terugtrok uit de competitie, had de FIA weinig andere keus dan haar benadering van het World Drivers’ Championship in de nabije toekomst opnieuw te evalueren. Met het oog op een nieuwe formule die in 1954 van start zou gaan, verhief de FIA de Formule 2 tot de bepalende serie voor het World Drivers’ Championship voor de jaren 1952 en 1953, waardoor de Formule 2 het hoogste raceniveau in die twee jaar werd.

Enzo Ferrari was goed voorbereid op deze verandering want eind 1951 werd Lampredi’s nieuwe atmosferische 2-liter viercilinder lijnmotor in monoposto-vorm getest, met veelbelovende resultaten. Lampredi had de concepten van eenvoud en betrouwbaarheid met zorg ontwikkeld en zijn nieuwste motor was een meesterlijke studie in deze kwaliteiten, met een vermindering van 65% in bewegende delen en een gewicht dat ruim 42 kilo lichter was dan de door Colombo ontworpen Tipo 166 V-12. Met dry-sump-smering werd de nieuwe Tipo 500-motor ontstoken door dubbele bougies aangedreven door dubbele magneto’s en gevoed door twee twin-choke Weber carburateurs, die samen een indrukwekkende 170 pk ontwikkelden. Dit was een verbetering van 15 pk ten opzichte van de oude Tipo 166. Kortom, de inline-viercilinder was lichter, betrouwbaarder en krachtiger dan zijn voorganger.

Alberto Ascari kampioen met de Ferrari 500 Mondial

Scuderia Ferrari-coureur Alberto Ascari blies vervolgens de concurrentie weg door opeenvolgende kampioenschappen veilig te stellen in 1952 en 1953, waarmee Maranello’s hernieuwde dominantie in de autosport werd verstevigd. Het succes van de Lampredi inline-vier spoorde de fabriek aan om te experimenteren met verschillende combinaties van chassis en cilinderinhoud, en begin 1954 bood Maranello klanten een 2-liter versie aan, waarbij elke cilinder bijna 500 kubieke centimeter verplaatste. De auto werd de 500 Mondial genoemd als erkenning voor Ascari’s back-to-back Wereldkampioenschappen.

Schitterend ontwerp van PininFarina

Beginnend met chassis 0404 MD, werden 13 spiders en twee berlinetta’s voltooid door PininFarina over een reeks auto’s uit de eerste serie voordat Scaglietti de productie van carrosserieën op zich nam. De Ferrari 500 Mondial wordt tegenwoordig door liefhebbers gekoesterd vanwege zijn historische betekenis, prachtige esthetiek en pittige prestaties.