Fileparkeren met je reservewiel

Nee, we gaan dit artikel niet beginnen met de standaard ‘grapjes’ over bepaalde groepen bestuurders die niet zouden kunnen parkeren, laat staan fileparkeren. We doen dit niet om de eenvoudige reden dat dit vooroordelen zijn en dat er heel veel mensen zijn die sinds het bestaan van de auto het fileparkeren lastig vinden, maar dit zelden zullen toegeven. Dit begon al na de Tweede Wereldoorlog toen de auto’s snel in grootte begonnen toe te nemen en de parkeerplaatsen schaarser en kleiner begonnen te worden.

Het was in die periode dat de Amerikaan Brooks Walker met een ingenieus plan kwam om het fileparkeren makkelijker te maken. Hij was niet de eerste die met een idee kwam, maar hij was waarschijnlijk een van de laatste voordat ingenieurs en uitvinders er de brui aan gaven. In de jaren vijftig patenteerde Walker een aantal van zijn (zelf)parkeersystemen. Dit was een periode waarin de auto-industrie floreerde en er alle ruimte was voor slimme gadgets en luxe extra’s op auto’s. Het is dan ook vreemd dat Walker niet meer succes oogstte met zijn ideeën.

In 1953 maakt Walker een aantal aanpassingen aan een nieuwe Packard Cavalier sedan. Met behulp van een reeks van hydraulische pompen, leidingen en tandwielen, maakt hij het reservewiel tot een belangrijk onderdeel van zijn fileparkeersysteem. Hoe ingenieus het systeem er ook uitzag, blijkbaar was Walker de enige die er echt enthousiast van werd, want deze Packard Cavalier was, samen met een paar andere prototypes van Walker, het enige exemplaar die dit systeem zou krijgen.

Tot in de jaren 1970 was Walker bezig met het ontwikkelen van fileparkeersystemen voor auto’s en zijn laatste poging deed hij met een Saab sedan. Op dat moment had hij al meerdere auto’s staan met werkende systemen waaronder een vroege jaren vijftig Ford stationwagon, een 1957 Oldsmobile stationwagon en een 1951 Cadillac Series Sixty Special. Al deze auto’s werden door Walker op een zelfde manier aangepast waarbij een wiel, dat haaks op de andere wielen stond, onder de auto verborgen zat dat kon worden neergelaten om zo de achterkant op te tillen. Voor dit systeem was het nodig dat er een stuk uit de bodemplaat van de auto werd gezaagd en in sommige gevallen waren er nog wat meer aanpassingen nodig.

Bij de Packard Cavalier gebruikte Walker de ‘continental tyre’ om de auto van links naar rechts te bewegen. De continental tyre was het reservewiel dat bij bepaalde modellen zichtbaar achterop de achterzijde van de auto was gemonteerd. Edsel Ford had een speciale auto laten bouwen na terugkeer van een reis naar Europa. Deze 1939 Lincoln Continental had een extern reservewiel achterop zitten dat zat weggewerkt onder een kap die onderdeel uitmaakte van de carrosserie. Hoewel dit niet de eerste auto was met het reservewiel geïntegreerd in de achterzijde van de carrosserie, was het wel het eerste model waarbij dit zo elegant werd gedaan dat het bekend kwam te staan als het ‘Continental wiel’ dat ook zou worden toegepast op andere merken. Walker wist met dit reservewiel een systeem te ontwikkelen dat eigenlijk op elke auto kon worden toegepast.

Door middel van een schakelaar werden met behulp van hydraulische pompen het reservewiel in werking gezet totdat de achterwielen van de auto van de grond kwamen door het reservewiel te laten zakken. Wanneer de achterste voetjes eenmaal van de vloer waren, kon de bestuurder de auto in zijn versnelling zetten waardoor het rechterachterwiel begon te draaien. Hoewel dit wiel dus boven het asfalt hing was er een houten wiel dat middels een middels een aantal riemen in verbinding stond met het reservewiel waardoor dit wiel linksom of rechtsom kon draaien afhankelijk van de versnelling waarin de auto werd gezet. In zijn achteruit bewoog de achterkant van de auto weg van de stoeprand en in ‘drive’ ging de boel juist richting stoeprand. Aangezien dit parkeersysteem dus gewoon gebruik maakte van de aandrijflijn, werkten de remmen ook voor het reservewiel. Eenmaal op zijn plek liet de bestuurder de achterwielen weer zakken.

Walker toonde zijn uitvinding op diverse autoshows in 1953 en besloot vervolgens om de Packard te houden en zo het patent op en geheimhouding van zijn vinding te bewaren. Hij maakte overigens wel veelvuldig gebruik van zijn Cadillac Sixty Special waarmee hij meer dan 150.000 kilometer reed en ongetwijfeld vele malen in- en uitparkeerde. Zijn unieke Packard is, sinds Walker deze verkocht in 1980, twee keer van eigenaar gewisseld en is nog altijd in goede conditie. Het zou toch een bijzonder beeld zijn geworden als het systeem van Walker de standaard was geworden in het hedendaagse verkeer.