De Stout Scarab, een bijzonder experiment

De Stout Scarab is een bijzondere Amerikaanse auto die werd ontworpen door William Bushnell Stout en in kleine aantallen werd gebouwd tussen 1930 en 1940 door Stout Motor Car Company van Detroit, Michigan. De auto wordt wel gezien als ‘s werelds eerste productie-minivan en een experimenteel prototype van de Scarab werd in 1946 de eerste auto met een glasvezel carrosserie en luchtvering. In die tijd werden de auto’s nog gebouwd met een gescheiden body en chassis combinatie die op elkaar gemonteerd werden. Vond men hem mooi? Nou, nee. In zijn tijd werd het ontwerp over het algemeen bestempeld als lelijk. Tegenwoordig wordt er wel anders tegen het ontwerp aangekeken, waarbij over smaak uiteraard nog steeds niet te twisten valt.

De cabine van de Scarab liep over de volle breedte van de auto, ook had de auto een lange wielbasis en geen treeplanken,. Dit zorgde voor veel binnenruimte. De bestuurder zat zeer ver voorin met een stuurwiel dat bijna haaks op de voorwielen stond. Voor de passagiers was er een grote gemeenschappelijke deur en een flexibel zitsysteem dat in bija elke configuratie kon worden gedraaid en vast gezet behalve uiteraard de stoel van de bestuurder. Het interieur was een mix van leer, chroom en hout. Door de spijlvoorruit en de vier zijruiten aan elke kant was er goed zicht, maar achteruitkijkspiegels ontbraken.

Wat was er nog meer bijzonder aan de Stout Scarab? De onafhankelijke wielophanging met schroefveren was behoorlijk vernieuwend en zorgde voor minder rijgeluid dan de traditionele starre assen. De vering van de Scarab zou later Chapman van Lotus inspireren bij de bouw van de Lotus 12 in 1957.

Krachtbron van de Scarab

De Scarab had een V8-krachtbron van Ford, best aardig voor een minivan. Deze Ford flathead V8 dreef de achterwielen aan via een aangepaste door Stout gebouwde drie-speed manual bak. De motor werd van voren naar achteren verplaatst en direct gemonteerd op de achteras met het vliegwiel en de koppeling naar voren. De transmissie werd ervoor gemonteerd, waarmee de aandrijflijn naar de achteras werd verlaagd. Deze ongewone lay-out zou later ook worden toegepast op de Lamborghini Countach.

Het eerste prototype van de Scarab werd in 1932 voltooid en het was waarschijnlijk de eerste auto ooit met een aluminium spaceframe unit-constructie body verbonden aan stalen frame-delen. De tweede Scarab werd voltooid in 1935 en was een evolutie van de eerste maar dan met een aantal stijl- en mechanische veranderingen. De koplampen werden geplaatst achter een fijne, verticale grille en aan de achterkant liepen smalle chromen balken gebogen vanaf het raam naar beneden terug naar de bumper, waardoor de auto een Art-Deco uitstraling kreeg. De body was bij de tweede versie helemaal van staal wat scheelde in de kosten.

Stout was van plan om de Scarab in beperkte hoeveelheden te bouwen en op uitnodiging te verkopen. Er zouden maximaal honderd exemplaren per jaar worden gebouwd in de kleine fabriek in Dearborn, Michigan. Hoewel de Scarab behoorlijk wat aandacht van de pers kreeg, verkocht het model helemaal niet. De prijs van $5000 was hoog in vergelijk met bijvoorbeeld de $1345 die men betaalde voor een luxe en ultra-moderne Chrysler Imperial Airflow. Het aantal volledig met de hand geproduceerde exemplaren bleef hangen op slechts negen stuks.

Na de Tweede Wereldoorlog

Onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog werd er nog een prototype van de Scarab gebouwd: de Stout Scarab Experimentele. Het model had een conventioneler design waarbij de motor nog altijd achterin lag. Het was een 2-deurs model dat werd gekenmerkt door een wraparound voorruit en ‘s werelds eerste glasvezel body. Net als zijn metalen voorgangers was ook deze versie een monocoque, opgebouwd uit slechts acht afzonderlijke stukken. Het model ging nooit in productie. Voor zover bekend bestaan er nog vijf Scarabs.