Ze heette bijna Domino, Domino of zo.

Altijd als ik een Renault 4 zie rijden dan komen er gemengde gevoelens naar boven. De Renault 4 was 1 van de eerst auto’s waar ik als kleine jongen in mocht meerijden. Uiteraard zat ik wel regelmatig bij mijn ouders in de auto of bij familie maar dat waren inmiddels bekende auto’s en mijn vader was aardig merktrouw dus die Fiats kon ik uittekenen.

Nee, dan de Renault 4 met zijn gekke maar toch ook weer boeiende vorm. Het was een auto waar ik een miniatuurtje van had en die ik opeens in het groot zag. Vond ik daarom die auto zo fascinerend? En koos ik er altijd voor om, als we met meerdere auto’s ergens heen gingen, altijd te zorgen dat ik in de rode Renault 4 zat? Er was natuurlijk meer bijzonders aan deze Franse bolide behalve de bijzondere carrosserie.

De fascinatie werd alleen maar groter toen ik op de passagiersstoel zat en zag dat de auto geen versnellingspook had?! Ah, toch wel maar die zat bij deze auto op de plek waar bij de Fiat 128 van mijn vader de radio zat. Fascinerend, maar wat zat er dan in de vloer?

Die bijzondere Renault 4 die tot de dag van vandaag de best verkochte Franse auto wereldwijd is en het op twee na best verkochte model ter wereld met ruim 8,1 miljoen exemplaren en een productieperiode van ruim 33 jaar!

Ik las online ergens dat het model bijna de “Domino” had geheten en dat de Renault 4 meer Google hits krijgt dan Brigitte Bardot en dat liefhebbers er aan vasthouden als die versleten spijkerbroek die je maar niet wilt wegdoen omdat hij zo lekker zit. Voor mij blijft het gewoon een maf Frans autootje, maar wel een heel mooi maf Frans autootje dat goede herinneringen boven brengt als ik hem zie rijden.

De laatste 1.000 Renault 4’s vormden de “Bye-Bye” serie, waarbij elke auto werd voorzien van een nummer, dat terugtelde tot 1. Deze serie werd, terecht, alleen in Frankrijk verkocht. Mooie en dierbare herinneringen maar ik word er ook wat melancholisch van.

Ik houd het op: Bonsoir cherie!