De martin Stationette, poging vier.

James Martin ontwierp meerdere auto’s met de hoop op succes. In de loop van vier decennia, maakte hij niet minder dan vier nogal onconventionele ontwerpen die alle vier geen verkoopsuccessen werden. Maar deze auto’s zijn dus wel gebouwd en de laatste van de vier is een driewieler Woodie bekend als de Martin Stationette. Martin hoopte ook met zijn laatste creatie een partij te vinden die de productie op zich zou willen nemen, maar dit is nooit gebeurd.

Geboren in Chicago en opgeleid aan Harvard, kreeg James V. Martin op jonge leeftijd al interesse in vliegtuigen. Als piloot tekende hij voor een aantal luchtvaartgerelateerde primeurs. Zo was hij de eerste mens die over Londen vloog en ook de eerst persoon die over Alaska vloog. Naast zijn carrière als piloot stortte hij zich ook op het uitvinden en ontwierp hij vliegtuigen. Kort daarna maar ging hij ook aan de gang met het ontwerpen van auto’s.

Martin begon in 1922 met het ontwerpen van een driewieler: de Martin Scootmobile. Ondanks zijn inspanningen tot het promoten van zijn uitvinding werden er slechts een paar exemplaren gebouwd en waarschijnlijk verlegde Martin zijn aandacht naar nieuwe projecten waardoor het bij die paar exemplaren bleef.

Zijn eerste poging op vier wielen was de Dart uit 1926. Een kleine auto die leek te zijn weggereden uit een aflevering van Buurman & Buurman. Onder de weinig aerodynamische carrosserie lag een luchtgekoelde vier-cilinder motor. Martin bleef werken aan nieuwe ideeën en in 1929 kwam hij ook nog met een truck op basis van het chassis van de Dart, gevolgd door nog een paar kleine auto’s. Er volgden nog een driewieler en een vierwieler met een vlakke voorzijde en een bijna ducktail-achtige achterzijde die wel iets weg hadden van een Isetta. Hij noemde deze modellen de Martin Aerodynamic en de Martin Autoette, ook deze modellen werden nooit in productie genomen.

Hoewel Martin zijn ambities en ideeën voor een eigen productiemodel auto voor een groot deel in de koelkast zette in de jaren dertig en de Tweede Wereldoorlog om zich te storten op andere uitvindingen en rechtszaken met betrekking tot zijn andere uitvindingen, deed hij in 1948 opnieuw pogingen om zijn uitvindingen in productie te krijgen.

Wederom had Martin, inmiddels de 60 ruim gepasseerd, geen succes. In 1950 sloot hij een deal met Biehl Autobody in Reading, Pennsylvania, om alsnog een driewieler in productie te krijgen gebaseerd op de Autoette en Martinette, maar ditmaal opgebouwd uit hout en met deur in de zijkant in plaats van de voorkant. Dit model werd aangedreven door een Hercules watergekoelde viercilinder benzinemotor. Dit maal kreeg het model vaste wielen met luchtbanden in plaats van de luchtloze banden op zijn eerdere producties en kreeg het de naam “Stationette”. Martin hoopte op kopers voor de Stationette met een prijs van ongeveer $ 1.000 op een moment dat het aanbod van Ford verkocht werd voor ongeveer het dubbele van dat bedrag. Martin bleef tot 1954 proberen om de Stationette aan de man te brengen maar zonder succes. Hij overleed in februari 1956.

Tegenwoordig staan drie van de unieke creaties van Martin in het Lane Automotive Museum.