De Britten houden van Brits

Bijna alle merken mogen dan inmiddels onderdeel zijn geworden van internationale, niet Britse imperiums maar de Britten houden nog altijd van hun eigen merken. Je ziet op de Britse wegen toch altijd net wat meer MG‘s, Jaguars, Morgans, Lotussen en Rovers en dan hebben we het vooral over de oudere beestjes. Ook in Wales hoef je weinig moeite te doen om mooie exemplaren tegen te komen: schapen, leistenen muurtjes, gele belijning langs de kant van de weg en Britse oldtimers dus. Al valt het veel Welshmen nog altijd zwaar om ‘Brits’ genoemd te worden. Iedereen die weleens in Wales is geweest, weet dat de Welsh erg hechten aan hun eigen taaltje.

Een ander typisch Engels, en in meerdere mate Welsh en Schots fenomeen is de regen. Het land staat erom bekend dat er op jaarbasis aardig wat millimeters kunnen vallen. Desondanks rijden er toch aardig wat cabrio versies van mooie klassiekers rond en vaak genoeg met het dak open zodra de eigenaar de kans krijgt.

Ik kom al sinds mijn vroege jeugd in Wales en het merk waar ik, naast de Austin FX4 taxi, altijd een zwak voor had was de Rover. Ook de wat jongere klassiekers als de SD1 waar ik eerder al eens over schreef, maar zeker ook modellen zoals deze 105S van eind jaren vijftig.

Tijdens de vakantie werd het restaurant waar we wat zaten te eten overvallen door de Panther Club. Zoals elk merk heeft ook dit Britse merk een aantal enthousiaste volgelingen. De J72 is het bekendste model, maar er was ook een clublid met een Panther de Ville gebaseerd op een Bugatti Royale en dit slagschip kom je een stuk minder snel tegen.

Mijn bezoeken zijn inmiddels niet meer jaarlijks, maar als ik er ben dan voel ik me altijd direct thuis. Dit heeft niet alleen te maken met het Britse landschap, de Britse gastvrijheid en de ongedwongen manier waarop de Britten hun zaakjes regelen maar zeker ook met de Britse oldtimer die je met regelmaat rechts voorbijgaat op de Britse wegen. I love it.