Citroën Xantia Activa: Saai en spannend!
Ja, ik weet dat het officieel nog geen oldtimer is, maar een youngtimer. Overigens had ik überhaupt nooit gedacht dat ik ooit nog eens een artikel zou schrijven over de Citroën Xantia. Net zo min als dat ik ooit gedacht had dat ik er eentje zou rijden. Twee zelfs! Mijn eerste auto was mijn jaloersmakende Ferrari-rode Ford Escort waar ik al eerder over schreef.
Nadat deze aardig te grazen was genomen door een stel onverlaten met smaak, was het tijd voor iets anders. Dit was ook net in de periode dat ik mijn eerste appartement kocht in Amsterdam en daar moest het nodige verbouwd worden. Ik had mijn zinnen dus al gezet op een wat grotere auto. Een toenmalige collega van me reed een Citroën Xantia en was daar nogal enthousiast over, maar ik vond het maar een saaie familiebak. Mijn budget was echter wel beperkt, dus de keuze was zeker niet reuze.
Zoals dat gaat, zat ook ik avonden achter elkaar online auto’s te bekijken en tijdens die zoektocht kwam ik toch ook een keer uit bij een Xantia: een groene Xantia Break 16V 2.0 SX in het zuiden van het land. Toch maar eens kijken dan. Piepend en krakend en een met tochtend plexiglas noodraam wist ik mijn verminkte Fordje op een zaterdagochtend naar de Brabantse dealer te martelen. Na deze beproeving voor zowel de Ford als mijzelf, was de testrit in de Xantia een verademing. Zeker niet het spannendste interieur, maar de tweeliter trok best lekker en de ruimte was enorm in vergelijking met mijn rode supercar die ik een uurtje later achterliet. Het kleine traantje om mijn rode makkertje was snel verdwenen toen ik terug naar Amsterdam zweefde, want zo kun je dat toch wel noemen!
Een Xantia…goh…praktisch!
De reacties van vrienden en collega’s waren gemengd. Als je vrienden zeggen: “dat is een praktische auto”, dan weet je genoeg. Maar ik was er blij mee en de vele drempels in Amsterdam leken vanaf dat moment allemaal zo’n 10 centimeter lager. Daar kwam nog bij dat ik er bij mijn vele ritjes naar de Gamma en de Ikea een sport van maakte om te parkeren naast een gewillig slachtoffer als een Peugeot 106, een Fiat Uno of een Renault Clio. Niets leuker dan met twee volle karren komen aanlopen en dit inclusief kledingkast in je auto te schuiven terwijl je buren hun best doen om een pannenset, een emmertje latex en een Björn in de achterbak te frommelen. Dit comfortabele Franse werkpaard bleek een bijzonder goede koop en ik betrapte mezelf op een constante blijheid als ik in mijn Xantia reed.
Xantia V6 3.0 Activa
Toch begon er iets te knagen… er ontbrak toch iets en na een tijdje wist ik wat het was: het moest sneller! En laat Citroën nu ook een Xantia gemaakt hebben met een zescilinder! Dus ging ik op zoek naar deze Xantia 3.0 V6 Activa. Samen met mijn broer kroop ik enkele weken later voor een testrit achter het stuur van de snelste Xantia die Citroën gebouwd had. Dit was spectaculair, 3 liter V6 met 194 PK! Helemaal met het Activa-systeem waarmee je deze Franse slee met een noodvaart door een bocht kon jagen. Mijn favoriete stukje snelweg werd al snel de bocht vanaf de A4 naar de ring A10 richting West waarbij ik het Activa-systeem standaard tot het uiterste testte. Deze Xantia zorgde helaas ook voor een frequentere correspondentie met een bepaalde instantie in Leeuwarden en ik stond wat vaker bij de pomp want deze bolide lustte wel een slokje want je ging met nog geen 1 op 7 door de stad.
Foto: www.klassiekerweb.nl
De ommekeer kwam een beetje met het onderhoud van deze Fransoos en dan in het bijzonder de LHM-techniek die zorgde voor de vering, het Activa-systeem en meer. De Activa had al een keer een vrij heftige bloeding waarbij er een groen plasje onder mijn auto lag en ook een motorsteun had het al een keer begeven. Inmiddels was ik ook in het bezit gekomen van een Maserati Zagato Spider en daarmee vond ik dat mijn tweede auto niet ook een snelle auto hoefde te zijn. Hier eindigde het Franse avontuur dat veel langer had geduurd dan ik ooit had gedacht. En die vering…misschien toch nog eens een snoek!
Twee maal een Xantia, sacrebleu!