De klassieke Pontiac Firebird van Gerrit uit 1968
We ontmoeten elkaar in Amsterdam Noord waar ik de neus van de klassieke Pontiac Firebird al voor de andere auto’s zie steken als ik kom aanfietsen. Dat heb je met die Amerikaanse muscle cars. Zelfs als ze stil staan dan vallen ze op en schreeuwen ze eigenlijk al: “hier ben ik, aan de kant!”. Ik heb een afspraak met Gerrit en hij is gekomen in zijn rode Pontiac Firebird.
Foto: www.klassiekerweb.nl
Het is inmiddels Gerrit zijn derde Firebird en deze houdt hij voorlopig nog even. Zijn eerste kwam samen met een paar lotgenoten om tijdens een brand in de garage waar hij stond gestald. Deze rampzalige gebeurtenis kreeg echter een bijzonder vervolg: Nadat Gerrit zijn relaas deelde met mede Firebird-bezitters kreeg hij spontaan donaties om een ander exemplaar te kunnen aanschaffen. Dit heeft hij uiteindelijk ook gedaan. Deze tweede bleek zich bij de aankoop wat mooier te hebben voorgedaan dan dat ze eigenlijk was, wat geen goede basis is voor een lange relatie. Het exemplaar dat hij nu heeft, komt uit 1968 en heeft hij geïmporteerd.
De dramatische beelden van na de brand. Er was weinig meer over van de Amerikaanse muscles.
De Pontiac Firebird zag het licht in 1967 toen de Amerikaanse autobouwer met de twee-deurs coupé en de twee-deurs cabriolet op de markt kwam. Het was een stevige concurrent voor de Ford Mustang en was gebaseerd op hetzelfde platform als de Chevrolet Camaro. De eerste generatie Firebird kwam met een keuze uit drie motoren: een 3,8 zescilinder lijnmotor, en een 5,3 liter V8 motor en een 6,6 liter V8 met respectievelijk 167 PK, 280 PK en 340 PK.
Terug naar het heden: het exemplaar van Gerrit heeft een 264 PK sterke 5,7 liter V8 die vanaf 1968 werd geleverd. Het blok krijg nog gewoon benzine te drinken zoals het hoort en ligt dus niet aan het gas.
Foto: www.klassiekerweb.nl
Is hij helemaal in perfect staat? Nee, maar Gerrit wil er ook zelf aan kunnen klussen en was dus niet op zoek naar een perfect exemplaar. Hij weet er inmiddels wel het nodige van, dat kan ook niet anders als je er al twee hebt gehad, en er moet nog het een en ander aan gebeuren. Wat valt mij op als ik de auto zo voor het eerst zie? De kleur! Een soort metallic rood. Origineel kwam dit exemplaar in een, ook wel aparte, groene kleur met de naam “Verdoro Green”. De vraag aan Gerrit is natuurlijk: “Waarom een klassieke Pontiac Firebird?” Waarop hij vertelt dat hij het model gewoon heel mooi vindt door details zoals de zeer smalle bijna lijn-achtige achterlichten, afgeleid van de Pontiac GTO, en de kleine kieuwen aan de achterpanelen. Daarnaast is het een echte Amerikaanse Muscle-machine.
Foto: www.klassiekerweb.nl
Foto: www.klassiekerweb.nl
Het interieur is opnieuw bekleed maar wel volledig naar het originele zwarte interieur dat mooi combineert met het notenhout van de middenconsole en de chromen accenten. De Firebird had geen b-stijl, iets wat later uit veiligheidsoverwegingen verplicht werd. Eén van de verschillen met het model uit 1967 is het ontbreken van het kleine kwart-ruitje aan de voordeuren bij de modellen vanaf 1968 wat bij de modellen uit het jaar ervoor wel aanwezig was. De motorkap van deze versie is die van een Firebird 400 en dus niet origineel. Daarnaast is er een custom pookknop gemonteerd met vlammen, wat op zich wel past bij een Firebird. De grotere aanpassing zit echter aan de pook vast en is een B&M shifter op een TH700 automaat-bak. Deze bak komt uit latere versies en heeft vier versnellingen met overdrive in plaats van de originele 2-speed(!) die er dit model kreeg. Wel zo prettig met zo’n grote slurpende en luidruchtige V8.
Foto: www.klassiekerweb.nl
Foto: www.klassiekerweb.nl
De Firebird had als optie een houten stuur, iets wat tegenwoordig uit veiligheidsoverwegingen niet meer is toegestaan. Ook ontbreken hoofdsteunen en gordels wat in moderne auto’s totaal ondenkbaar is. Tegenwoordig mag je nog altijd zonder gordels in een auto rijden als deze origneel ook niet met gordels werd geleverd.
Foto: www.klassiekerweb.nl
Foto: www.klassiekerweb.nl
Foto: www.klassiekerweb.nl
Foto: www.klassiekerweb.nl
We nemen afscheid en met een draai van de sleutel blaft de V8 naar een paar fietsers die geschrokken opzij kijken. Ik blijf nog even staan als Gerrit zijn Firebird even op zijn staart trapt. Heerlijk geluid en als ik op het pontje richting centraal sta, lijkt het alsof ik het geroffel van deze fraaie Amerikaanse musclecar nog in de verte kan horen.
