Pininfarina model X experiment
In de late jaren vijftig en vroege jaren zestig was aerodynamica van grote invloed op automotive design. De zoektocht naar rendement was nergens zo groot als in Italië, waar de getalenteerde en fantasierijke creatieve carrosseriebouwers probeerden om met kleine auto’s zo goed mogelijke prestaties te realiseren. Merken als Abarth en Conrero wisten verbazingwekkende prestaties uit kleine motoren te krijgen. Pininfarina, Bertone, Ghia en Zagato maakten hun ontwerpen zo efficiënt mogelijk met lage luchtweerstand door gebruik van zowel conventionele technieken als ook fantasierijke bodies.
Carrosseriebouwers zoals Pininfarina bouwden hun eigen windtunnels om daarmee hun ontwerpen verder te verfijnen. In een periode van voortdurende experimenten kwam Pininfarina met een van de meest vooruitstrevende ontwerpen: de model X. Jaren van experimenteren hadden aangetoond dat de teardrop de meest efficiënte manier was om de weerstand van een vast lichaam (een auto of vliegtuig) te minimaliseren. Het probleem bij een dergelijke vorm was echter dat een auto nu eenmaal op vier wielen stond.
In plaats van een conventionele 4-hoek lay-out voor de wielen besloot Pininfarina een kruisvormige platform te ontwerpen met een enkele stuurwiel aan de voorkant een enkele aandrijfwiel aan de achterzijde en twee ‘steunwielen’ aan de zijkanten achter de vier deuren. Grote vinnen aan de achterzijde stabiliseerden het Pininfarina kruisvormige chassis. Met dit ontwerp brak Pininfarina met misschien wel de grootste conventie in automotive design.
De Model X kreeg een achterin gemonteerde 1089cc Fiat viercilinder die 43 PK op een enkel achterwiel. De coëfficiënt van de luchtweerstand was slechts 0,23, een cijfer waar moderne zuinige auto’s nog altijd jaloers op kunnen zijn. Het model werd in 1960 getoond op de autshow van Turijn en in 1961 stond de model X in Brussel. Tot 2007 stond het model in een museum, maar nu gaat het dus onder de hamer met een verwachte opbrengst van rond de Eur 530.000.
