MENU

Plymouth Barracuda

De Plymouth Barracuda was een twee-deurs auto die werd gebouwd tussen 1964 en 1974. De eerste generatie Barracuda was een fastback A-body coupe gebaseerd op de Plymouth Valiant en had een opvallend grote rond aflopende achterruit. Dit eerst model werd gebouwd tussen 1964 en 1966. De tweede generatie van 1967-1969 werd stevig herontworpen en was leverbaar als fastback, sedan en cabriolet. De 1970-1974 E-body Barracuda was niet langer gebaseerd op de Valiant en was leverbaar als coupe en cabriolet die beide volledig anders waren dan de vorige modellen. Het laatste model jaar voor de Barracuda was 1974.

 

Plymouth barracuda fastback 1964

Plymouth Barracuda fastback uit 1964

 

De trend in de autoindustrie in de vroege tot midden jaren 1960 was dat alle Amerikaanse fabrikanten kwamen met sportieve compacte auto’s. De Chrysler A-body Plymouth Valiant werd gekozen als het belangrijkste model voor deze trend. Concurrent Ford had de Mustang, die aanzienlijk beter verkocht dan de Barracuda en door zijn grotere bekendheid de naam ‘pony car’ aan dit type sportieve auto gaf. De Barracuda fastback, uitgebracht op 1 april 1964, was echter wel twee weken eerder op de markt dan de allereerste Mustang en 3 dollar goedkoper. Oorspronkelijk wilde de Plymouth directie het model de ‘Panda’ noemen maar hier waren de ontwerpers het niet mee eens en er werd gekozen voor ‘Barracuda’.

 

Plymouth barracuda fastback 1966

de enorme achterruit van de vroege Barracuda

 

De Barracuda gebruikte de wielbasis van de Valiant 106 en een groot aantal onderdelen. De fastback-body werd gebouwd met een hele lange achterspatbord-lijn die eindigde in het achterlicht. Daarbij kreeg het model een enorme gebogen achterruit, de grootste achterruit die ooit op een standaard productie-auto werd geplaatst. Ook de aandrijflijnen waren identiek aan de Valiant. De standaard-motor had een cilinderinhoud van 2,8 liter en een vermogen van 101 PK. Optioneel was er ook een 3,7 liter leverbaar met 145 PK. De sterkste motor was het blok dat in 1964 leverbaar was: de Chrysler 4,5 liter LA V8. Een compacte en relatief lichte motor uitgerust met een twee-barrel carburateur, die 180 PK leverde. Nieuwe opties werden geïntroduceerd voor de Barracuda waarmee de concurrentie tussen de pony’s werd geïntensiveerd waaronder een aangepaste motor met 235 PK.

 

Plymouth barracuda formula S 1965

Plymouth Barracuda Formula S uit 1965

 

1965 Barracuda Formula S

In 1965 werd het formule ‘S’ pakket geïntroduceerd. Dit gaf de Barracuda een Commando V8-motor, ophanging upgrades, grotere wielen en banden, speciale emblemen en een toerenteller. Schijfremmen en de fabriek geïnstalleerde airconditioning kwamen beschikbaar na de start van het 1965 model jaar.

 

Plymouth barracuda interieur 1967

Interieur van een 1967 Barracuda

 

Het 1966-model kreeg nieuwe achterlichten, nieuw front plaatwerk, en een nieuw dashboard met oliedrukmeter en toerenteller. De voorzijde werd met het nieuwe plaatwerk rechtlijniger met hoekigere spatborden. De deluxe modellen hadden richtingaanwijzers bovenop de spatborden. De bumpers waren groter, en de grille werd gekenmerkt door een opvallend raster. Een middenconsole werd voor het eerst optioneel leverbaar.

 

In Torque We Trust - 1967 Plymouth Barracuda Formula S

Plymouth Barracuda Formula S uit 1967

 

Tweede generatie Barracuda 1967-1969

De tweede generatie Barracuda maakte nog steeds gebruik van een flinke hoeveelheid componenten van de Valiant, maar werd volledig opnieuw ontworpen met Barracuda-specifiek plaatwerk en styling en een eigen assortiment van modellen, waaronder convertibles evenals fastback en notchback hardtops. De nieuwe Barracuda werd voornamelijk ontworpen door John E. Herlitz en John Samsen. Het model was minder rechtlijnig dan de Valiant, met ‘Coca-Cola-flesje’ contouren en zwaar herziene voorkant en achterkant styling. Designelementen omvatten een concave achterdek paneel, breder wielkasten, een gebogen voorruit en S-gebogen dakstijlen op de sedan. Het achterste deel van het dak op de fastback coupe was meer gestroomlijnd, en de kleinere achterruit liep door in de achterklep. Ook het gebruik van chromen sierstrips op de body was meer ingetogen.

 

Rond deze periode werden er een aantal wettelijke richtlijnen ingevoerd door de Amerikaanse overheid waardoor er in de opvolgende jaren een aantal verplichte aanpassingen werden doorgevoerd aan het model. Met de groeiende concurrentie in de pony-autoklasse begon Plymouth meer en vooral krachtigere motoren te leveren voor de Barracuda. In 1967 was de 3,7 liter nog de standaard motor, optioneel waren er een 4,5 liter en een 6,3 liter “B” big-block, waarbij de laatste alleen beschikbaar was met het Formula S pakket.

 

In 1968, werd de 5,2 liter LA motor de kleinste beschikbare V8 motor en kwam er een nieuwe 5,6 liter LA vier-cilinder bij. De 383 Super Commando motor werd opgewaardeerd met het inlaatspruitstuk, de nokkenas en de cilinderkoppen van de Road Runner en Super Bee, maar de meer beperkende uitlaatspruitstukken die specifiek waren voor de A-body auto’s hield de rem op het vermogen bij maximaal 300 PK. In 1968 bouwde Chrysler ongeveer vijftig fastback Barracuda’s met een 7,0 liter Hemi blok voor Super Stock drag racing. Deze auto’s werden geassembleerd door Hurst Performance en kregen onder andere glasvezel voorspatborden, een luchthapper op de motorkap, lichtgewicht stoelen, de geluiddempers en andere standaard zaken zoals de achterbank werden weggelaten.

 

plymouth barracuda 1969

Plymouth Barracuda uit 1969

 

In 1969 legde Plymouth grotere nadruk op de prestaties. Een nieuwe optie was de Mod Top, een vinyl dakbedekking met een bloemenmotief, beschikbaar in 1969 en 1970. Plymouth verkocht dit als een pakket met stoel en portierpanelen uitgevoerd in hetzelfde patroon. De 1969-versie van de 383 motor werd opgewaardeerd naar vermogen van 330 PK en een nieuw bekleding pakket genaamd ‘Cuda’ werd uitgebracht.

 

Plymouth barracuda cuda 1970

 

Derde generatie 1970-1974

Met de komst van de 1970 Barracuda werden alle banden met de Valiant doorgesneden. Het originele fastback ontwerp werd verwijderd uit de lijn en de Barracuda was nu alleen nog leverbaar als coupe en cabriolet. Dit geheel nieuwe model, ontworpen door John E. Herlitz, werd gebouwd op een kortere, bredere versie van het bestaande B-platform van Chrysler, de zogenaamde E-body. Dit platform werd gedeeld met de Dodge Challenger waarbij de laatste een iets langere wielbasis had.

 

Er kwamen drie versies op de markt in 1970 en 1971: de basis Barracuda (BH), de luxe-georiënteerde Gran Coupe (BP), en het sportmodel ‘Cuda’ (BS).De high-performance modellen werden op de markt gebracht als ‘Cuda’-modellen die voortvloeiden uit het optionele 1969 model. De E-body modellen hadden een grotere motorruimte dan de vroegere A-body modellen zodat de 7,0 liter Hemi genoeg ruimte had. In 1970 en 1971 waren er voor de Barracuda en Barracuda Gran Coupe ook twee zes-cilinder motoren beschikbaar en drie verschillende V8-motoren. In 1970 werden de big-blocks aangeboden met een vermogen tussen de 335 PK en 425 PK.

 

In 1971 werd het ontwerp van het model licht aangepast met een nieuwe grille, nieuwe achterlichten en nieuwe stoelen. Dit zou het enige jaar worden waarin de Barracuda vier koplampen zou krijgen en er kieuwen in de spatborden van de ‘Cuda’-modellen zaten. De motor-opties bleven gelijk aan die van het 1970 model, met uitzondering van de vier-barrel carburateur 440 V8 motor die niet beschikbaar was. Het vermogen van de motoren lag tussen de 250 PK en 425 PK.

 

Plymouth barracuda 1971

Plymouth Barracuda uit 1971 met dubbele koplampen

 

Met een nieuwe grille en enkele koplampen (zeer vergelijkbaar met het 1970 model) en de vier ronde achterlichten voor 1972, zou de Barracuda verder ongewijzigd blijven tot 1974, behalve een aangepaste striping en kleine wijzigingen aan de bumpers om te voldoen aan de wetgeving. De Big Block motoren verdwenen en opties zoals elektrisch verstelbare stoelen, elektrische ramen en interieur upgrade vervielen, hoewel een zonnedak nog steeds kon worden besteld.

 

Net als bij andere Amerikaanse voertuigen van de tijd, was er een progressieve afname van de prestaties van de Barracuda’s. Door strengere veiligheid en emissie-eisen werd de productie van big-block motoren gestaakt. De overige motoren werden ook jaar op jaar aangepast waarbij het vermogen daalde. Daarbij was er een toename in gewicht door grotere bumpers zwaardere stalen balken voor bescherming bij aanrijdingen van opzij. Hogere brandstofprijzen en premies voor autoverzekeringen schrikten veel kopers af om een high performance auto aan te schaffen. De verkoop was drastisch gedaald na 1970 gedaald en de productie van de Barracuda eindigde op 1 april 1974, tien jaar na de start van de productie van het model.

 

1974 Plymouth 360 Cuda

1974 Plymouth Barracuda


Garages en specialisten


Clubs, fora en verenigingen


Ook interessant