MENU

Ford Taunus

De Ford Taunus was een familie auto die door Ford in Europa werd verkocht tussen 1939 en 1994. Modellen vanaf 1970 en verder waren vergelijkbaar met de Ford Cortina in het Verenigd Koninkrijk. De modellijn is vernoemd naar het Taunus gebergte in Duitsland en kwam in 1939 op de markt. De productie stopte in Europa in 1982 met uitzondering van Turkije waar het model nog verkrijgbaar was tot 1994.

 

Ford Taunus G93A 1948

Ford Taunus G93A uit 1948

 

De G93A was een doorontwikkeling van de Ford Eifel en gebruikte dezelfde 1172 cc viercilinder motor, maar in een langer chassis en met een gestroomlijnde body. Het was de eerste Duitse Ford met hydraulische remmen. Als gevolg van de oorlog werd de productie onderbroken van 1942 tot 1948 maar er waren er toen al 74.128 gebouwd, waaronder ook stationwagons en lichte bestelwagens.

 

Ford Taunus G93A 1948

 

Taunus M-serie 1952-1968

Van 1952 tot 1968 werden alle Duitse Fords Taunus genoemd in combinatie met de modelnaam 12M, 15M, 17M, 20M, 26M. De “M” zou staan voor “Meisterstück” oftewel “Masterpiece”, maar dat woord werd al geregistreerd door een andere Duitse autofabrikant.

 

De 12, 15 en 17M modellen hadden een viercilinder lijnmotor. De 20 en 26M modellen hadden een V6 motor. De 12, 15, 17 etc. nummers verwijzen naar de cilinderinhoud; 1,2, 1,5, 1,7 liter etc. Er waren uiteraard ook een paar uitzonderingen op deze regel zoals de 17M 1800 die werd aangedreven door de V6 in de kleinste cilinderinhoud van 1,8 liter en de 20M 2300S die een 2,3 liter versie van dezelfde motor had. Van 1962 tot 1970 hadden de kleinere modellen 12M (P4) en zijn opvolger 12M/15M (P6) voorwielaandrijving. Alle andere modellen hebben achterwielaandrijving.

 

Ford Taunus 12M 1952-1955

De Taunus 12M, gepresenteerd in 1952, was de eerste nieuwe Duitse Ford na de Tweede Wereldoorlog. Het model leek qua styling op de Britse Ford Zephyr. Iets anders wat de nieuwe Ford Taunus 12M gemeen had met zijn Britse Ford neven was het behoud van een oude zijklepper motor in een tijd waarin steeds meer concurrenten waren overgestapt op overhead valve eenheden. De tweede generatie van de 12M was geen nieuwe auto, maar een vernieuwde versie van het model uit 1952. Alle auto’s werden 12M genoemd, hoewel beide motoren worden voortgezet (de auto met de grotere motor wordt “Taunus 12M 1.5 liter” genoemd). De volgende versie was de nieuwe Ford Taunus 12M P4 en vergelijkbaar in grootte, maar een volledig nieuwe wagens naar het Ford Cardinal project. Nieuwe body, nieuwe V4-motor en voorwielaandrijving. De eerste Ford auto met voorwielaandrijving

 

De vierde generatie 12M (P6) werd gebouwd tussen 1966 en 1970. De Ford Taunus P6 kwam met een nieuwe serie motoren waarvan de grotere versies 15M werden genoemd. In 1970 werd de P6 vervangen door de Taunus TC.

 

Ford Taunus 17M 1957

Ford Taunus 17M uit 1957

 

Ford Taunus 17M P2

De groeiende welvaart in het naoorlogse Duitsland spoorde Ford aan om een ​​lijn van grotere en duurdere auto’s te bouwen. De Ford Taunus 17M uit 1957 was de invulling hiervan. Het model had een stijl vergelijkbaar met de Amerikaanse 1956 Fords, met aanzienlijke staartvinnen voor Europese begrippen. Door de transatlantische zwierigheid van styling kreeg de auto de bijnaam “De barok Taunus”. Ongebruikelijk voor middenklasse Duitse auto’s van deze periode, was dat het model met twee of vier deuren leverbaar was. Dit zag de concurrentie ook en vanaf 1959 was het ook mogelijk om een Opel Rekord te kopen met vier deuren. De P2 gebruikt een 1,7 liter, 60 PK sterke motor wat zorgde voor een topsnelheid van 128 km/u.

 

1961 Ford Taunus 17M P3 (tweede generatie) en 1964 17M P5 (derde generatie)

Het P3 model had een compleet nieuw body in een zeer moderne stijl. Het uiterlijk van de auto deed sommige critici denk aan een badkuip. Deze nieuwe Taunus had een gestroomlijnde vorm. Hoewel de 1.7 liter versie werd gelanceerd met dezelfde 60 PK motor, ging het model 10 km/u sneller, wat toe te schrijven was aan een verbeterde aerodynamica en een lichtere body. De voorkant van deze versie van de Taunus doet denken aan de Amerikaanse Ford Thunderbird en Lincoln Continental uit 1961. Ook de derde generatie(P5) kwam wederom met een combinatie van een nieuwe body en een nieuwe serie motoren. Dit model werd gebouwd tussen 1964 en 1967. In 1966 kwam ook de 20M P5 op de markt.

 

Ford Taunus 17M super berline 1962

Ford Taunus 17M uit 1962

 

Vierde generatie 17M (P7) (1967-1968), 20M (P7) (1967-1968)

Voor de nieuwe Ford P7 was er een nieuwe body. De motoren en het platform van de P5 werden voortgezet. De achterlichten werden niet meer gemonteerd op de hoeken. Het 20M-model kreeg een nep luchtinlaat op de motorkap en een nieuwe grotere motor.

 

Ford Taunus P7

Ford Taunus P7

 

Vijfde generatie 17M (P7.2) (1968-1971), 20M (P7.2) (1968-1971), 26M (1969-1971)

Door een krimpende verkoop van de P7 werd Ford gedwongen pas een jaar later een gerestylde auto aan te bieden en dit model werd wederom de P7 genoemd. De achterlichten werden weer op de hoeken gemonteerd. Om verwarring te voorkomen werd het model ook wel de P7.2 genoemd of de P7b. De naam “Taunus” werd niet meer gebruikt. De 26M, geïntroduceerd in 1969, was het nieuwe topmodel met een nieuwe grotere 2,6 liter motor, grotere remmen, dubbele koplampen, stuurbekrachtiging, en het meest luxe uitrustingsniveau. De V6-motoren werden enigszins herzien.

 

1970 – 1975 Ford Taunus Sedan

In 1970 kwam er een nieuwe versie op de markt: de Taunus Cortina (TC). Ford bood een twee- of vierdeurs sedan of vijfdeurs stationwagon. Tussen 1970 en 1975 was er ook een modieuze fast-back coupe leverbaar. Dit model vormde ook de basis van de Cortina Mk III, maar met andere deurpanelen en een achtervleugel. Daarnaast was er nooit een Cortina III gelijk aan de fast-back bodied Taunus TC coupe. De Taunus TC en Cortina Mk.III werden beiden ontwikkeld onder toezicht van Ford Europa.

 

Ford Taunus 1981

Ford Taunus uit 1981

 

interieur van een exemplaar uit 1981

Interieur van de Ford Taunus uit 1981

 

1976 – 1982 Ford Taunus TC2 en TC3

De TC2 werd gebouwd tussen 1976 en 1979 en werd gevolgd door de TC3 die werd gebouwd tot 1982. Eind november 1975 begon de productie van de Taunus serie “GBTS”. De Taunus en Cortina Mk IV waren in de meeste gevallen nu bijna identiek. De Taunus TC samen met de Cortina Mk III en hun opvolgers zijn met lichte aanpassingen ook geproduceerd in Europa, Argentinië en op grote schaal in heel Azië door Ford of hun lokale co-operators. In 1982 werd de productie van de Taunus in Europa gestaakt en het model werd opgevolgd door de Ford Sierra.

 

achterzijde van het laatste model




Garages en specialisten


Clubs, fora en verenigingen


Ook interessant