MENU

Oldsmobile Starfire

De Oldsmobile Starfire werd als naam voor het eerst gebruikt door Oldsmobile op een one-of-a-kind concept car die werd getoond op de Motorama autoshow van 1953. De originele Starfire, genoemd naar de Lockheed F-94 Starfire straaljager, was een 5-passagiers convertible met een glasvezel body aangedreven door een 200 PK sterke V8-motor.

 

oldsmobile starfire concept car 1953

Oldsmobile Starfire concept car uit 1953

 

De Oldsmobile Starfire werd geproduceerd in drie niet-aaneengesloten generaties vanaf 1954. Het Starfire-naamplaatje prijkte voor het eerst op de 1954-56 serie Ninety-Eight-cabriolets. Alleen al in 1957 droegen alle Ninety-Eight-reeksen de naam “Starfire 98”.

 

Na een onderbreking van twee jaar kwam de naam Starfire in 1961 terug op de markt als afzonderlijk model van Oldsmobile. De Starfire Convertible, bedoeld om te concurreren in de groeiende markt voor persoonlijke luxe auto’s, was van 1961 tot 1965 het best geprijsde model dat door Oldsmobile werd verkocht. Hoewel het de meeste onderdelen van zijn carrosserie deelde met andere Oldsmobile-modellen, kreeg de Starfire een unieke afwerking en een luxe interieur. In 1962 kwam er ook een Starfire Coupe-hardtop bij. Voor het laatste modeljaar uit 1966 werd de productie van de cabriolet beëindigd en werd de Starfire opgevolgd door een nieuw tomodel, de geheel nieuwe Oldsmobile Toronado.

 

Negen jaar later kwam de naam Starfire nog 1 keer terug voor het modeljaar 1975 in de vorm een compacte sedan, aangedreven door een Buick V6-motor. De Starfire uit 1977 had de allereerste Oldsmobile viercilindermotor als standaarduitrusting, met een optionele V6 en een V8. De productie stopte definitief in 1980.

 

Eerste generatie Starfire

De Starfire werd in januari 1961 geïntroduceerd als een cabriolet en kreeg zijn eigen modellijn. De carrosserie en wielbasis werden gedeeld met de Super 88 en de lager geprijsde Dynamic 88. Het model kreeg een standaarduitrusting waaronder leren kuipstoelen, middenconsole met toerenteller en een Hydra-matic transmissie. Het was de eerste Amerikaanse full-sized productieauto met een automatische transmissie met een op een console gemonteerde vloerpook. Met een basisprijs van 4647 dollar in 1961 was dit de duurste Oldsmobile op de markt, zelfs duurder dan de grotere Ninety-Eight-modellen. De standaard 394 kubieke inch V-8 Skyrocket V8-motor – de krachtigste Oldsmobile in 1961 – gebruikte een Rochester-carburateur met 4 cilinders en produceerde 330 pk. In 1961 werden er 1500 exemplaren van de Starfire verkocht.

 

1962 Starfire Convertible

Voor het modeljaar 1962 werd de cabriolet vergezeld door een tweedeurs hardtop, met een nieuwe cabriolet-stijl daklijn die werd gedeeld met andere Oldsmobile 88 coupés. Het vermogen werd verhoogd tot 345 pk. 1962 was het beste verkoopseizoen voor de tweede generatie Starfire met een verkoop van de hardtopcoupé van 34.839 exemplaren en een verkoop van de convertible van 7.149 exemplaren.

 

1962 Oldsmobile Olds Starfire Convertible & Engine Start Up & Ride - My Car Story with Lou Costabile

Oldsmobile Starfire uit 1975

 

1963 Starfire Coupe

Styling veranderingen voor het modeljaar 1963 maakten de carrosserie vlakker en meer conventioneel met een vierkantere daklijn met een verzonken achterruit. De verkoop van de coupé daalde tot 21.489 exemplaren en die van de de cabriolet naar 4.401 exemplaren, een daling van 38%. Waarschijnlijk als gevolg van de intense concurrentie van Buick’s geheel nieuwe Riviera, die in dezelfde prijsklasse lag als de Starfire, maar zijn eigen unieke carrosserie had. Ook de Pontiac Grand Prix uit hetzelfde jaar werd gerestyled met een soortgelijk vierkant dak, wat ook heeft bijgedragen aan de daling in verkoop van de Starfire.

 

1964 Starfire Holiday coupe

Het model uit 1964 leek erg op de voorganger uit 1963 en de verkoopaantallen bleven verder dalen tot 13.753 coupes (36% lager) en 2.410 cabrio-versies (45% minder). De Starfire deelde nu zijn basis carrosserie met de nieuwe en goedkopere Jetstar I hardtop coupé die rechtstreeks tegen de Pontiac Grand Prix concurreerde. De Jetstar gebruikte ook de Starfire’s 6.5 l “Ultra High Compression” Rocket V8 met 345 PK, maar had een prijskaartje dat meer dan 500 dollar lager was dan de Starfire vanwege het gebruik van een vinyl interieur. Bovendien waren een aantal opties die standaard op de Starfire zaten optioneel op de Jetstar zoals de Hydra-matic versnellingsbak. Veiligheidsgordels voorin waren nu standaard.

 

1965 Oldsmobile Starfire Coupe

Het Starfire model uit 1965 was makkelijk te herkennen aan de uitlaten die waren geintegreerd in de achterbumper. Voor het modeljaar 1965 zouden alle Oldsmobiles een nieuwe styling krijgen en zou de Starfire Coupe een aangepaste versie van de unieke daklijn van het 1963 model krijgen, gecombineerd met een gebogen holle achterruit. De bodystijl van de Hardtop Sports Coupe werd opnieuw gedeeld met de Jetstar I.

 

Andere 88 modellen namen een Holiday Hardtop Coupé-carrosseriestijl aan met meer een fastback-dakontwerp, terwijl de Ninety-Eight een meer rechthoekige, formele daklijn had. Een nieuwe versie van de Rocket V8-motor werd aangeboden voor het modeljaar 1965. Dit werd een 7 liter blok met een cilinderinhoud van 425 cu met Rochester 4-barrel carburateurs. Het vermogen kwam hiermee op 375 PK bij 4800 toeren. Dit was nog steeds de krachtigste motor in de line-up van Oldsmobile en werd alleen gebruikt in de Starfire en de Jetstar I. Ook nieuw in 1965 was de drieversnellingen Turbo Hydra-Matic automatische transmissie. Toegevoegd aan de optielijst voor het eerst op Starfires en andere B-carrosserieën was een handgeschakelde vierversnellingsbak met een Hurst-shifter die zelden werd besteld. In 1965 werden er 13,024 coupes verkochten en 2,236 cabriolets.

 

1966

In 1966 werd de gloednieuwe voorwielaangedreven Toronado het topmodel in de line up van Oldsmobile ten koste van de Starfire. Alleen de Starfire Coupe werd nog aangeboden. De Starfire werd naar lager in de line up geplaatst en geprijsd op het niveau van de voormalige Jetstar I. Het uitrustingsniveau daalde aanzienlijk ten opzichte van voorgaande jaren, met een minder luxueus interieur. Zo werden de lederen stoelen vervangen door Morroceen vinyl en waren elektrische ramen en elektrische stoelen niet langer standaard. De Turbo Hydra-Matic transmissie, stuurbekrachtiging en rembekrachtiging gingen ook naar de lijst met optionele uitrustingen; dit alles was wel standaard op de Toronado. Terwijl de 425 cu V8 nog altijd 375 PK leverde, had de Starfire had niet langer de krachtigste motor die leverbaar was in een Oldsmobile. De Toronado streefde de Starfire voorbij met een vergelijkbare motor die goed was voor 385 PK. De verkoop van de Starfire Coupe uit 1966 bedroeg 13.019 exemplaren.

 

Starfire uit 1967

In 1967 werd de productie van de Starfire stopgezet en op zijn plaats bood Oldsmobile een nieuwe hoogwaardige versie van de Delta 88, de Delta 88 Custom. Voor een basisprijs van 3522 dollar, vrijwel ongewijzigd ten opzichte van de Starfire uit 1966, had het model vergelijkbare afwerking aan de binnenzijde en had hij zelfs de kenmerkende geborstelde zijbekleding met sier-luchtopeningen op het voorspatbord. De tweedeurs Coupe-hardtop werd aangevuld met een vierdeurs sedan. Latere full-sized Oldsmobile coupes die de Starfire traditie nog moesten voortzetten, waren de 1968-1970 Delta 88 Royale en 1978-81 Delta Holiday 88 coupe.

 

Tweede generatie Starfire

De tweede generatie Oldsmobile Starfire was een subcompacte auto met plaats voor 4 personenen die in september 1974 werd geïntroduceerd en geproduceerd voor de modeljaren 1975 t/m 1980. De Starfire was het instapmodel van Oldsmobile en eigenlijk een als Oldsmobile Starfire gelabelde Chevrolet Monza, die gebaseerd was op de Chevrolet Vega. De Starfire was vrijwel identiek aan de Monza behalve Oldsmobile-specifieke badges en het ontwerp van de grille. Het was de kleinste auto met de naam Oldsmobile sinds vóór de Tweede Wereldoorlog. Een geüpgrade SX-model was ook leverbaar en de GT werd medio 1975 geïntroduceerd.

 

oldsmobile starfire uit 1975

Oldsmobile Starfire uit 1975

 

De Starfire kreeg een wielbasis van 2460 mm en was same met de Chevrolet Monza, Buick Skyhawk en Pontiac Sunbird een van de eerste modellen die de nieuw goedgekeurde rechthoekige koplampen kreeg. De carrosseriestijl toonde duidelijke overeenkomsten met de Ferrari 365 GTC/4. De standaardmotor van de Starfire voor de modeljaren 1975-76 was de Buick 231 cid V6-motor met een 2-cilinder carburateur die goed was voor 110 PK.

 

De tweede generatie Starfire was een achterwielaangedreven voertuig met een actieve achteras. Stuurbekrachtiging met variabele overbrengingsverhouding was standaard. Het remsysteem kreeg standaard actieve rembekrachtiging gecombineerd met schijfremmen voor en trommelremmen achter.

 

1976-modellen konden optioneel worden geleverd met de nieuwe Borg-Warner 5-versnellingshandbak met overdrive-transmissie. Ook kregen deze modellen van 1976 geventileerde schijfremmen aan de voorzijde.

 

Voor het modeljaar 1977 werd de voorkant herzien met een split-grille-ontwerp met verticale slots vergelijkbaar met de Cutlass-basismodellen van het vorige jaar. De 140 CID (2.3-liter) aluminium 4-cilinder lijnmotor met 2-barrel carburateur werd standaard, terwijl de Buick 231 cid (3.8-liter) V6 optioneel leverbaar was. Het GT-pakket omvatte de V6-motor. De Chevrolet 305 (5,0-liter) V8-motoroptie werd later in het jaar toegevoegd. Het aluminium blok van de Vega 140 CID L4 werd aan het einde van het modeljaar 1977 niet meer leverbaar.

 

De standaard krachtbron voor het 1978 model was de 151 CID (2,5-liter) Iron Duke 4 cilinder lijnmotor van Pontiac met een carburateur met 2 cilinders, die bij goed was voor 85 PK. Later in het jaar voegde Oldsmobile het Starfire Firenza-pakket toe, inclusief speciale rally-vering, luchthapper, achterspoiler, grotere wielkasten met een breedte van 67 inch, sportwielen en speciale lak en bekleding.

 

Het modeljaar 1979 zag nog een facelift, met twee rechthoekige koplampen die het vorige quad-rechthoekige koplampontwerp vervingen. De achterkant werd herzien met een stompe achterzijde met nieuwe achterlichten en de kentekenplaat gemonteerd boven een conventionele achterbumper. De V8-motoroptie verviel aan het einde van het modeljaar 1979, net als de handgeschakelde vijfversnellingsbak. 1980 was het laatste jaar voor de Starfire en zijn modelvarianten. De productie stopte op 21 december 1979.

 

De H-body-auto’s met achterwielaandrijving, waaronder de Starfire, werden in het voorjaar van 1981 vervangen door de nieuwe J-cars met voorwielaandrijving, die werden aangeduid als vroege modellen uit 1982, waaronder de Oldsmobile Firenza. Een totaal van 125.188 H-body Starfires werd geproduceerd in zes modeljaren.

 

1975 Olds Starfire TV Commercial!



Garages en specialisten


Clubs, fora en verenigingen


Ook interessant